پارالمپیک توکیو: ۵ چیزی که ورزشکاران معتقدند هنگام تماشای بازی‌ها باید بدانید

بازی‌های پارالمپیک رؤیای انسانی بود که می‌خواست بازی‌های المپیک را گسترش دهد و به این وسیله رو‌در‌روی پیش‌داوری‌ها بایستد.

سر لودویگ گاتمن ، جراح مغز و اعصاب بود که از آلمان نازی به انگلستان فرار کرد و سپس شروع به کمک به افرادی کرد که آسیب دیدگی نخاعی داشتند.

ایده او این بود که از ورزش برای نیرومندی و توانایی مقابله با افسردگی استفاده کند. در سال ۱۹۶۰، اولین بازی‌های پارالمپیک در رم و در کنار بازی‌های المپیک برگزار شد. (هرچند اصطلاح "پارالمپیک" چهار سال بعد برای اولین بار در توکیو استفاده شد)

در بازی‌های رم ۴۰۰ ورزشکار از ۲۳ کشور حضور داشتند.

بیش از ۶۰ سال بعد، تبدیل به رویدادی جهانی شد که گزارشگران بیش از پیش به آن پرداختند. این روزها توکیو میزبان حدود ۴۴۰۰ ورزشکار از ۱۶۲ کمیتهٔ پارالمپیک سراسر جهان است که می‌توانند در ۵۳۹ رویداد ورزشی شرکت کنند و مدال کسب کنند.

در توکیو، با ۵ ورزشکار پارالمپیک از سراسر جهان گفتگو کردیم و از همه آنها پرسیدیم :" کلمه‌ای که دوست دارید مردم جهان در تماشای این بازی‌ها به‌خاطر داشته باشند چیست؟"

عالیه عیسی، از تیم پناهنگان پارالمپیک: 'امید'

عالیه عیسی به عنوان اولین زن شرکت‌کننده از تیم پارالمپیک پناهندگان در مسابقات پارالمپیک توکیو تاریخ‌ساز شد. او در رشتهٔ پرتاب کلاب در این مسابقات شرکت کرده است، پرتاب کلاب‌ رویدادی منحصر‌به‌فرد در پارالمپیک است و عالیا آرزو دارد این بازی‌ها "امید و همدلی" برای پناهندگان به ارمغان بیاورد.

او به بی‌بی‌سی می‌گوید:"می‌خواهم آنها را تشویق کنم که پیش بروند، با وجود همه مشکلات و موانعی که در برابر آنها قرار دارد".

بیشتر اوقات از او می‌پرسند رشته پرتاب کلاب چیست و او چطور توانسته است به مسابقات توکیو راه پیدا کند.

او می‌گوید:"رشته پرتاب کلاب به اندازهٔ پرتاب نیزه یا پرتاب دیسک شناخته‌شده نیست".

"پرتاب چوب‌دستی کوتاهی شبیه به پین‌های بازی بولینگ که ۵۰۰ گرم وزن دارد و در این ورزش تلاش می‌کنیم تا آن را هر چه دورتر پرتاب کنیم".

چندی پیش عالیه بهترین رکورد شخصی خود را به مسافت ۱۶،۴ متر پرتاب کرد.

و به کسانی که از او می‌پرسند چگونه به رقابت‌های پارالمپیک راه پیدا کرد چه می‌گوید؟

"به آنها می‌گویم شجاعت بسیاری به خرج دادم تا با تمرین‌های مداوم خودم را آماده کردم و سرانجام توانستم به مسابقات راه پیدا کنم".

کریشنا ناگار، از هند: 'شهامت'

کریشنا ناگار، یکی از بهترین قهرمانان بازی‌های پارالمپیک امسال هند می‌گوید: "۱۸ ماه گذشته دوران دشواری برای دنیا بوده است اما شهامت و فداکاری کادر درمان هر روز معجزه‌ آفریده است".

این بازیکن پارا‌بدمینتون امیدوار است که مردم همانطور که از ورزشکاران المپیک حمایت می‌کنند از ورزشکاران پارالمپیک هم حمایت کنند.

او به بی‌بی‌سی می‌گوید: "بیشتر مردم فکر می‌کنند ما در ورزش‌هایی که می‌کنیم مزیت‌هایی داریم چون در مقایسه با ورزش‌های معمولی تغییراتی در آن داده شده است".

"اما اینطور نیست. ما در زمین‌هایی به اندازهٔ زمین اصلی بازی می‌کنیم و همان قوانین را رعایت می‌کنیم. تنها چیزی که در مورد ما فرق می‌کند این است که با حریفانی که معلولیتی مانند خود ما دارند بازی می‌کنیم".

بئاتریس ویو، از ایتالیا: 'جهان‌شمولی‌'

کلمه‌ای که بئاتریس ویو، شمشیر‌باز ویلچر‌سوار پر‌شور ایتالیایی از مردم دنیا می‌خواهد تا به‌یاد داشته باشند "جهان‌شمولی" است.

او می‌گوید: "مردم دنیا باید بدانند که بازی‌های پارالمپیک نه فقط برای آدم‌هایی با هر رنگ و نژاد است بلکه برای آدم‌هایی با هر نوع شکل و وضعیت بدنی هم هست. ورزشکاران کوتاه یا بلند، کوچک‌اندام یا درشت‌اندام، با پنج حس کامل یا بدون یکی از حس‌ها و کسانی که یکی از اعضای بدن خود را از دست داده‌اند و معلول هستند".

او می‌گوید جوشگاه‌ و جای زخم‌ها بر بدن ورزشکاران حکایت قصه‌های دردناک و دشوار زندگی آنهاست.

"به همین دلیل فکر می‌کنم واژه "جهان‌شمولی" نمادی برای دنیای پارالمپیک است".

بئاتریس ۲۲ ساله می‌گوید مسابقه دادن "شجاعت" می‌خواهد.

او می‌گوید: "در شمشیر‌بازی بر روی صندلی‌چرخ‌دار، من اسیر صندلی‌چرخ‌دار می‌مانم و نمی‌توانم تکان بخورم و خودم را کنار بکشم".

"تنها کاری که می‌توانم بکنم رویارویی با حریف است و تلاش برای آنکه از او سریع‌تر باشم. فرصتی برای ترس و تردید نیست وگرنه کارم تمام است!"

شریف عثمان، از مصر: 'برابری'

شریف عثمان، وزنه‌بردار مصری باور دارد که "هیچ تفاوتی میان بازی‌های المپیک و پارا‌لمپیک وجود ندارد و از همه می‌خواهد تا به چشم برابر آنها را ببینند".

او تلاش می‌کند برای تماشاگران الهام‌بخش باشد. "از مردم می‌خواهم تا دریابند "نیروی" بلند‌ کردن وزنه‌ها نه از عضلات که از ذهن ما سرچشمه می‌گیرد".

عثمان در رقابت‌های پارالمپیک در سه دورهٔ متوالی پکن ۲۰۰۸، لندن ۲۰۱۲ و ریو ۲۰۱۶ توانست به مدال طلا دست یابد.

پیش از بلند کردن هر وزنه این ورزشکار مصری آدابی دارد. او به آهستگی به طرف سکو می‌رود و چنان به وزنه نگاه می‌کند که گویی آن را دعوت به دوئل می‌کند.

"با این کار احساس قدرت و اعتماد‌به‌نفس بیشتری می‌کنم. از سال ۲۰۰۶ این کار را شروع کردم و از آن زمان این روش را در تمرین‌هایم و به‌ویژه برای شرکت در مسابقات ادامه داده‌ام ".

پرامود بگت، از هند و اولایتین ابراهیم، از نیجریه: 'پشتیبانی'

بازیکن زبر‌دست پارابدمینتون و اولایتین ابراهیم وزنه‌بردار نیجریایی هیچ درخواستی جز همراهی و پشتیبانی مردم از این بازی‌ها ندارند.

پرامود می‌گوید: "ما خواستار همان همراهی و پشتیبانی هستیم که از ورزشکاران بدون معلولیت می‌کنید. ما خیلی تلاش می‌کنیم و پشتیبانی شما به ما نیروی کافی برای حضور در چنین رقابت‌هایی می‌دهد".

اولایتین هم در تائید او می‌گوید: "عاشق کسانی هستم که با تماشای مسابقاتم مرا دعا می‌کنند، این کار آنها برای من بسیار باٰ‌ارزش است".

پرامود می‌خواهد الهام‌بخش نسل بعدی ورزشکاران معلول باشد و آنها را تشویق کند که در پی رؤیاٰهای خود بروند.

او می‌گوید: "خیلی از افراد مرا از شرکت در برنامه‌های ورزشی دلسرد کردند و حتی معلولیت مرا مسخره کردند اما امروز همان افراد با افتخار از دستاورد‌های من حرف می‌زنند".

"خودباوری از همه‌چیز مهم‌تر است، دیر را زود همه‌چیز درست می‌شود".