'چگونه ورزش به من در غلبه بر اختلال تغذیه کمک کرد'

هشدار: این مطلب حاوی نکاتی در خصوص اختلال تغذیه و مسائل مربوط به سلامت روان است.

در دوران نوجوانی، آزمایش‌های پزشکی نشان داد صفیه سعید، مبتلا به بی‌اشتهایی و پرخوری عصبی است.

این بوکسور بیست ساله از بردفورد که قصد دارد در المپیک ۲۰۲۴ شرکت کند، هنگامی که دچار اختلال تغذیه شد، بر بیماری طولانی ‌مدتی که مدت‌ها به آن بی‌توجه بود و همواره سبب تهوع او می‌شد، غلبه کرد.

زمانی که سعید در مدرسه بود، بیماری مرموز اولیه‌اش دو سال و نیم به طول انجامید. او بیشتر این زمان را در تختش بستری بود و از نظر جسمی و روحی آسیب زیادی دید.

پس از غلبه سعید بر این بیماری، فهرستی از کارهای مورد علاقه‌اش را نوشت: فهرستی شامل چتربازی، بوکس و مکان‌های دیدنی.

او به بخش ورزش بی‌بی‌سی گفت: "اولین باری که وارد سالن بوکس شدم را خوب به خاطر دارم. من تا به آن روز حتی به کیسه بوکس مشت نزده بودم، اما فهمیدم آنچه دوست دارم را پیدا کرده‌ام."

سعید تمرینات خود را آغاز کرد. اما همزمان عادات غذایی‌اش نیز دچار مشکل شد.

او می‌گوید: "من از یک بیماری بهبود یافته بودم و به بیماری دیگری مبتلا شده بودم. واقعاً حالم بد بود و در اوایل فقط انکار می‌کردم."

در ماه ژوئیه، تحقیقات بی‌بی‌سی نشان داد که تعداد افراد زیر بیست سال که سال جاری میلادی به دلیل اختلال تغذیه در بیمارستان بستری شده بودند به بیش از ۳۲۰۰ نفر رسیده است، تقریباً پنجاه درصد بیشتر از ۲۰-۲۰۱۹. بیمارستان‌ها اکنون هشدار می‌دهند که برای مراقبت از این بیماران، تخت کافی ندارند.

پزشکان سعید از کاهش وزن او گیج شده بودند، زیرا آن را انکار می‌کرد و تلاش داشت اختلال تغذیه‌اش را پنهان کند. بنابراین به کلینیک سلامت روان ارجاع داده شد.

او می‌گوید: " به نقطه‌ای رسیده بودم که یا باید بوکس را انتخاب می‌کردم و یا راه تاریکی که قبلاً در آن بودم را ادامه می‌دادم. "

سرانجام، او بوکس را انتخاب کرد، زیرا حس خوب هدفمند بودن را به او می‌داد.

"هنگام بیماری، بسیار مهم است که در زندگی هدفی داشته باشید تا در سخت‌ترین لحظات راه خود را پیدا کنید. این مسأله، باعث درخشش و عبور شما از آن مرحله می‌شود."

کام گیلار، یک مشاور رفتاردرمانی شناختی (CBT) و متخصص درمان متمرکز بر شفقت است. به گفته او، در برخی جوامع جنوب آسیا این باور وجود دارد که "زیبایی در لاغری است".

او به بخش ورزش بی‌بی‌سی می‌گوید: "این باور دائماً به دختران جوان و در سن بلوغ القا می‌شود که باید لاغر باشید. همچنین در این جوامع بحث سلامت روانی تابو است و بسیاری از خانواده‌ها در مقابل این بیماری معتقدند که: خودتان را جمع کنید و قدردان باشید. "

"برای مثال، در جامعه پنجابی‌ها، هیچ کلمه‌ای معادل سلامت روانی وجود ندارد و تنها کلمه‌ای که داریم معنایش 'شما دیوانه هستید ' است که به نوعی انگ و بدنامی برای فردی است که گرفتار مشکلات روحی و روانی است. در نتیجه ترس زیادی در جامعه وجود دارد، درحالی‌که از هر سه نفر، یک نفر گرفتار نوعی مشکل روحی و روانی است."

"مسأله بعدی، عدم آموزش و آگاهی‌رسانی است. بسیاری از خانواده‌هایی که با آنها کار می‌کنم، هرگز در مورد اختلال تغذیه چیزی نشنیده‌اند."

فیضه هاشمی، ۱۹ ساله از بیرمنگام، بازیکن و مربی کریکت است و بیماری‌اش، بی‌اشتهایی تشخیص داده شده بود. اما مانند سعید، ورزش به او هم کمک بسیاری در درمان بیماری‌اش کرد.

نگرانی او در مورد تغذیه از اواخر دوران دبستان آغاز شد. زیرا او در برنامه ملی اندازه‌گیری کودکان، دارای اضافه وزن تشخیص داده شد. در نتیجه، خانواده او شیوه زندگی خود را تغییر دادند و مادرش به او در کاهش وزن کمک کرد.

گیلار می‌گوید: "همدردی با بیماری که گرفتار اختلال تغذیه است، بسیار مؤثر است و حمایت یک خانواده‌ آگاه نسبت به این بیماری، می‌تواند کمک بسیاری به بهبود کند."

وقتی صحبت از جوامع آمده از جنوب آسیا است، آموزش خانواده‌ها اهمیت دو چندان پیدا می‌کند.

گیلار می‌گوید: "به آن‌ها توضیح می‌دهم که اگر دستمان بشکند، در بیمارستان آن را گچ می‌گیریم. کاری که همانند آن را باید برای سلامت روان خود انجام دهیم."

"در جامعه ما، هر آنچه مربوط به پزشکی است به نوعی مقدس دیده می‌شود، بنابراین اگر توضیح دهیم که بین سلامت جسم و سلامت روان ارتباط وجود دارد، به عنوان مثال، منشأ بسیاری از موارد فشار خون بالا و مشکلات قلبی ناشی از مشکلات روحی است، مردم شروع به گوش دادن می‌کنند."

هاشمی در ۱۳ سالگی احساس می‌کرد در مرحله سختی از زندگی است و نظرات مختلفی درباره وزنش می‌شنید.

او به بخش ورزش بی‌بی‌سی گفت: "من واقعاً گیج شده بودم، زیرا فکر می‌کردم وزنم را کاهش داده‌ام. اوضاع برایم پیچیده‌تر می‌شد و می‌خواستم باز هم لاغرتر شوم."

به این ترتیب وضعیت سلامتی هاشمی بدتر شد و پس از سه بار بستری در کلینیک‌های مختلف، متوجه شد که نمی‌تواند زندگی‌اش را در رفت و آمد به بیمارستان تلف کند.

ورزش چگونه کمک کرد؟

پس از مرخص شدن برای سومین بار، هاشمی تصمیم گرفت دوباره کریکت را که از دوره دبستان با آن آشنا شده بود، شروع کند. مربی‌اش به او توصیه کرد که ابتدا بصورت خیابانی این ورزش را امتحان کند.

او گفت: "واقعاً سرگرم کننده بود و با افرادی که از نظر سنی و فرهنگی شبیه خودم بودند آشنا شدم. من قبلاً هیچ دوستی در کریکت نداشتم، اما حالا اوضاع کاملاً متفاوت است."

هاشمی، که مبتلا به سندرم آسپرگر (یک نوع اختلال رشد عصبی) نیز تشخیص داده شده است، می‌گوید که او اکنون عضو دیگر گروه‌های اجتماعی هم شده و تمرینات منظم او را تشویق به حفظ رژیم غذایی سالم کرده است.

بهبود در یک بیماری همه‌گیر

فهرست انتظار درمان جوانان مبتلا به اختلال تغذیه از زمان شروع همه‌گیری کووید-۱۹ در مارس ۲۰۲۰ سه برابر شده است و مدت زمان بسیاری را برای درمان باید منتظر بمانند. این امر منجر به افزایش تعداد افراد زیر بیست سال که به نقطه بحرانی می‌رسند و راهی بیمارستان می‌شوند، شده است.

سعید و هاشمی، هر دو می‌گویند که در زمان قرنطینه برای بهبودی با چالش مواجه شده‌اند. از نظر سعید، نبود نظم همیشگی و وقت‌های اضافه که او با افکارش تنها بود، کار را برایش مشکل کرده بود.

او می‌گوید: "اولین قرنطینه بسیار سخت بود. به نظر می‌رسید همه آسیب‌های روحی و مشکلاتی که در گذشته تجربه کرده بودم به یک‌باره برگشتند، زیرا از زمانی که بهبود یافته بودم، هرگز متوقف نشده بودم."

هاشمی هم قرنطینه‌ها را "کاملاً ناتوان کننده" می‌داند، زیرا برای او محدودیت دیدار دوستان و خانواده و سایر فعالیت‌ها، یادآور دوران بستری‌اش در بیمارستان بود.

او توضیح می‌دهد: "تنهایی شما را به نوعی در بیماری روحی‌تان غرق می‌کند. بنابراین آنچه در گذشته برای من اتفاق افتاده بود، به شکل دیگری دوباره برگشته بود."

هاشمی می‌گوید که او به ویژه دلش برای مربیگری تنگ شده است، زیرا نقش زیادی در افزایش اعتماد به نفس‌اش داشته است. البته همچنان کارهای مثبت دیگری هم هست که می‌تواند در این وضعیت انجام دهد: "من فکر کردم حالا که با خانواده‌ام هستم، حداقل می‌توانم بیرون از خانه قدم بزنم. شاید نتوانم دوستانم را ببینم یا به مدرسه بروم، اما هنوز می‌توانم در خانه درس بخوانم."

"حرکت رو به جلو و شکستن مرزها"

پس از تصمیم انجمن بین المللی بوکس (AIBA) برای لغو ممنوعیت پوشش اسلامی در سال ۲۰۱۹، سعید در یک مسابقه بوکس آماتور با حجاب شرکت کرد و تصمیم گرفت از نام مستعار "بوکسور محجبه" استفاده کند.

اکنون، او قصد دارد در المپیک ۲۰۲۴ پاریس شرکت کند. در صورت کسب سهمیه، او اولین زن بوکسور مسلمان بریتانیا در المپیک خواهد بود. برای این هدف، او قصد دارد در مسابقات قهرمانی ملی بوکس آماتور انگلستان در اواخر امسال مبارزه کند.

در نوامبر سال گذشته، هاشمی جایزه رهبر جوان درخشان را به همراه پیام تبریک شخصی از هیتر نایت، کاپیتان تیم‌ملی انگلیس، دریافت کرد.

او گفت: "صادقانه می‌گویم، بسیار شگفت انگیز بود و اصلاً انتظار دریافت آن را نداشتم. وقتی به گذشته فکر می‌کنم، یاد این حرف اطرافیانم می‌افتم که می‌گفتند «از پس آن بر می‌آیی و بهتر می‌شوی» و آنها درست می‌گفتند."

هاشمی به تازگی بازی کریکت هاردبال را به صورت رقابتی با تیم جدیدی آغاز کرده است، جایی که او همزمان به عنوان مربی داوطلب نیز فعالیت و برای معلم شدن تحصیل می‌کند.