کاپ ۲۶: آیا باید محدودیت‌هایی برای خوردن گوشت وجود داشته باشد؟ و سوالات بیشتر
منبع تصویر، Getty Images
نشست مقابله با تغییرات اقلیمی کاپ ۲۶ در گلاسکو در حال برگزاری است. این یکی از بزرگترین نشست‌های جهان در مورد چگونگی مقابله با گرمایش زمین است.
کریس موریس، خبرنگار بررسی واقعیت اخبار و مت مک گرات، خبرنگار محیط زیست بی بی سی به برخی از سوالات شما پاسخ می‌دهند.
یک مخاطب از ژنو پرسیده آیا اعمال سهمیه برای مصرف گوشت و سفرهای پروازی کارآمد و قابل اجرا خواهد بود؟
کریس موریس پاسخ می‌دهد:
خوردن گوشت (به ویژه گوشت گاو) و سفر هوایی هر دو تأثیر زیست محیطی قابل توجهی دارند.
خوردن یک یا دو همبرگر در هفته به مدت یک سال، همان مقدار گازهای گلخانه‌ای ایجاد می‌کند که گرم کردن یک خانه در بریتانیا به مدت ۹۵ روز.
و یک پرواز اقتصادی برگشت از لندن به نیویورک حدود ۰.۶۷ تن دی اکسید کربن منتشر می‌کند. این ۱۱ درصد از میانگین انتشار سالانه هر نفر در بریتانیا است.
در تئوری، سهمیه بندی اجباری برای مصرف گوشت یا پرواز تفاوت ایجاد می‌کند، اما تمایل سیاسی یا حمایت کمی برای این امر وجود دارد. در عوض، تمرکز بر تشویق تغییر رفتار است.
کمیته تغییرات آب و هوایی بریتانیا به دولت توصیه کرده است که مردم باید تا سال ۲۰۳۰، ۲۰ درصد گوشت و لبنیات کمتری مصرف کنند و تا سال ۲۰۵۰ به میزان ۳۵٪ کمتر مصرف کنند. همچنین از مردم خواسته می‌شود که کمتر پرواز کنند.
استفاده از مالیات برای گران‌تر کردن برخی چیزها احتمالاً راه‌حل واقعی‌تر از تلاش برای اجرای سهمیه‌ها خواهد بود.
منبع تصویر، Getty Images
رابرت پترسون، از دارلینگتون پرسیده :
چرا ما نمی‌توانیم یک صندوق بین‌المللی برای کمک به کشورهای فقیرتر برای رسیدن به انتشار کربن صفر داشته باشیم؟
کریس موریس پاسخ می‌دهد:
این تا حدودی همان بحث فعلی در مورد تامین مالی مقابله با تغییرات اقلیمی است.
در سال ۲۰۰۹، کشورهای ثروتمند اعلام کردند که تا سال ۲۰۲۰ هر سال ۱۰۰ میلیارد دلار (۷۳ میلیارد پوند) به کشورهای در حال توسعه کمک خواهند کرد.
اما آنها نتوانسته‌اند به وعده خود عمل کنند و اکنون اشاره می‌کنند که تنها در سال ۲۰۲۳ به این هدف خواهند رسید.
کشورهای فقیرتر برای کمک به مقابله با اثرات تغییرات آب و هوایی که در حال حاضر با آن مواجه هستند به این پول نیاز دارند. اما آنها همچنین به آن نیاز دارند تا مطمئن شوند که اقتصادشان در مسیر رسیدن به انتشار خالص کربن صفر سبزتر می‌شود.
افزایش جمعیت باعث تغییر آب و هوا نمی‌شود. در عوض، انتشار بیش از حد گازهای گلخانه‌ای است که سیاره را گرم می‌کند. و یک درصد ثروتمندترین جمعیت جهان مسئول انتشار کربن بیشتر از پنجاه درصد فقیرترین‌ها است.
درست است که بگوییم جمعیت سیاره زمین نمی‌تواند به طور نامحدود افزایش یابد، زیرا تعداد محدودی از منابع موجود است. اما مصرف بیش از حد نقش بیشتری نسبت به جمعیت رو به رشد جهانی در تغییرات اقلیمی داشته است.
مایا یوسیفوا، از وین پایتخت اتریش پرسیده که تأثیر متان بر تغییرات آب و هوا چیست؟
مت مک گرات پاسخ می‌دهد:
متان یک گاز گلخانه‌ای است که هم از منابع طبیعی مانند تالاب‌ها و موریانه‌ها و هم از طریق فعالیت‌های انسانی مانند کشاورزی، بهره‌برداری از سوخت‌های فسیلی و مکانهای دفن زباله آزاد می‌شود.
این ترکیبی از کربن و هیدروژن است و باعث می شود که در به دام انداختن گرما فوق‌العاده خوب باشد و یکی از دلایل اصلی تغییرات آب و هوایی است.
طبق گزارش سازمان جهانی هواشناسی، سطح متان در جو در سال ۲۰۲۱ به ۱۸۸۹ قسمت در میلیارد رسید.
غلظت دی اکسید کربن تقریباً ۲۰۰ برابر بیشتر است، اما محاسبه شده است که در یک دوره ۲۰ ساله تاثیر متان در گرم کردن زمین می‌تواند بیش از ۸۰ برابر دی اکسید کربن باشد.
گزارش سازمان ملل متحد در اوایل سال جاری اعلام کرد که تلاش‌ها برای کاهش انتشار متان باید بر کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای از محل‌های دفن زباله و چاه های گاز، کاهش ضایعات و تلفات مواد غذایی، بهبود مدیریت دام و ترغیب مصرف‌کنندگان به اتخاذ رژیم‌های غذایی که حاوی گوشت و لبنیات کمتری باشد، متمرکز شود.
منبع تصویر، Getty Images
مایک بل، از آلمان می‌نویسد آیا تغییرات آب و هوایی اثرات مثبتی دارد؟
مت مک گرات پاسخ می‌دهد:
ممکن است برخی اثرات مثبت کوتاه مدت برای گرم شدن هوا وجود داشته باشد، اما دانشمندان معتقدند که اثرات منفی گرم شدن دمای زمین بسیار بیشتر از این تاثیرات کوتاه مدت مثبت است.
بیشترین "فایده" نقل شده در مورد تاثیرات کوتاه مدت مثبت گرم شدن زمین مبتنی بر این ایده است که جهانی با سطوح کربن بالاتر شاهد رشد سریعتر و بزرگتر گیاهان خواهد بود. این تاثیر، لقاح دی اکسید کربن نامیده شده.
با این حال، تحقیقات منتشر شده در سال گذشته نشان داد که این تاثیر در حال کاهش است و شواهد نظریه مربوط به تاثیر مثبت سطح بالاتر کربن بر وضعیت اقلیمی را تایید نمی‌کند.
ماهش نالی از لندن پرسیده: چه اطمینانی در مورد تأثیر اجلاس کاپ ۲۶ داشته باشیم، در حالی که جهان حتی نمی‌تواند برای توزیع عادلانه واکسن‌ها اقدام کند؟
مت مک گرات پاسخ می‌دهد:
شباهت‌هایی بین همه گیری و بحران آب و هوا وجود دارد، اما برخی تفاوت‌های کلیدی نیز وجود دارد.
همانطور که در ۱۸ ماه گذشته دیده‌ایم، کشورها می‌توانند با محدود کردن شدید تردد مردم در سراسر مرزهای خود، کرونا را از خود دور کنند.
چنین رویکردی با افزایش دما که هم کشورهای ثروتمند و هم کشورهای فقیر را تحت تاثیر قرار می‌دهد، به خوبی کار نمی‌کند.
در حالی که مسئله نابرابری واکسن احتمالاً با زمان و پول حل می‌شود، بحران آب و هوا نیازمند بازنگری و مهندسی مجدد تقریباً در همه جنبه‌های زندگی ما، از انرژی گرفته تا غذا و لباس است.
در نهایت، مسئله واکسن یک بحران کوتاه مدت است، در حالی که تغییرات آب و هوایی کند و چند بعدی است.
انسان‌ها به طور معقولی ممکن است در حل یک مساله خوب باشند اما در مورد دیگری نه.
اندرو از اکستر پرسیده: آیا مدل سرمایهداری جهانی با تغییرات اقلیمی و نیاز به شیوه زندگی سبزتر در تضاد نیست؟
مت مک گرات پاسخ می‌دهد:
به گفته برخی از کارشناسان، مانند لرد استرن، اقتصاددان، تغییرات آب و هوایی را می‌توان شکست بزرگ بازار دانست.
این به این دلیل است که کسب‌وکارها معمولاً مجبور به پرداخت خسارتی که به محیط زیست وارد کرده‌اند، نبوده‌اند.
تلاش‌های جهانی برای مقابله با تغییرات اقلیمی در دو دهه گذشته بیشتر بر مهار سرمایهداری برای محدود کردن گرمایش متمرکز شده است. به عنوان مثال، گذاشتن قیمت بر روی کربن و وادار کردن آلاینده‌ها برای پرداخت، تا اطمینان حاصل شود که انتشار گازهای گلخانه‌ای در نهایت محدود می‌شود.
در همین حال، این مساله هم هست که اگر تقاضای مصرف کننده برای محصولات و خدمات سبزتر وجود داشته باشد، سرمایهداری تلاش خواهد کرد تا این تقاضا را برآورده کند.
اما بدیهی است که هنوز کارهای زیادی باید انجام شود تا این رویکردها موثر واقع شود.
دیوید از بیرمنگهام پرسیده:
آیا اجلاس کاپ ۲۶ واقعاً به حضور ۲۵۰۰۰ نفر در آنجا نیاز دارد؟ آنها دی اکسید کربن زیادی تولید خواهند کرد، پس چرا بسیاری از عناصر نمی‌توانند آنلاین باشند؟
مت مک گرات پاسخ می‌دهد:
همه گیری ممکن است به عنوان بهترین زمان برای استفاده سازمان ملل متحد از فناوری برای مذاکرات در نظر گرفته شود، و برای انجام این کار در جریان یک جلسه مقدماتی برای کاپ در ماه ژوئن، که به مدت سه هفته ادامه داشت، تلاش شد.
متأسفانه، به خوبی پیش نرفت، چالش‌های زمانی و فناوری، این کار را برای کشورهایی با منابع محدود تقریباً غیرممکن کرد، پیشرفت محدود شد و تصمیم‌گیری‌ها به تعویق افتاد.
در نتیجه، بسیاری از کشورهای در حال توسعه بر حضور شخصی در نشست کاپ اصرار داشته‌اند. آنها احساس می‌کنند که نادیده گرفتن صدایشان در یک ارتباط غیر قابل اتکای زوم بسیار آسان‌تر است.
آنها همچنین تجربه‌ای زنده از تغییرات آب و هوایی را به ارمغان می‌آورند که شنیدن آن به طوردست اول برای کشورهای ثروتمند ضروری است.
شواهدی وجود دارد که این کار موثر واقع می‌شود. در سال ۲۰۱۵، حضور کشورهای جزیره‌ای و کشورهای آسیب پذیر برای اطمینان از تعهد شرکت کنندگان به محدودسازی افزایش دمای زمین به ۱.۵ درجه سانتیگراد در توافقنامه پاریس، اهمیت کلیدی داشت.
