انتخابات
انتخابات یکی از شاخص های دمکراسی است. آیا در طول عمر جمهوری اسلامی، انتخابات باعث شده جامعه ی ایران تمرین دمکراسی کند یا انتخابات باعث تضمین بقای جمهوری اسلامی شده است. کدامیک از این دو، کارکرد اصلی انتخابات بوده است؟
برگزاری انتخابات یکی از اصلی ترین نشانه هایی است که می توان دمکراسی را با آن ها شناخت. دمکراسی بدون انتخابات معنی ندارد. و گفته می شود انتخابات بدون دمکراسی نیز معنی ندارد. آن ها که بر این نکته ی آخر پا می فشارند، اعتقاد دارند انتخابات در دوران جمهوری اسلامی صرفا وسیله یی برای بقای جمهوری اسلامی بوده چرا که انتخابات در جمهوری اسلامی بدون سازوکارهای دیگر دمکراسی برگزار شده است. ولی مگر انتخابات علاوه بر اینکه یک نهاد سیاسی است، یک فرصت سیاسی هم نیست؟ مگر نه اینکه جمهوری اسلامی ناچار شده در دوران انتخابات به فضای سیاسی بازتری تن دهد؟ آیا همین فضای سیاسی انتخاباتی برای آن ها که قصد تغییر داشته اند فرصت سیاسی ایجاد نکرده است؟ آیا در نتیجه ی انتخابات جامعه ی ایران مدرن تر و بازتر نشده است؟ حاصل انتخابات در ایران در سی و اندی سال اخیر چه بوده است؟ بیرون کشیدن جمهوری اسلامی از چاله هایی که پیش پایش قرار گرفته و تضمین بقای آن، یا کمک به بازتر شدن فضای سیاسی ایران؟ انتخابات ریاست جمهوری در سال 88 کدامیک از این دو نظر تایید کرد؟ آیا ثابت کرد انتخابات صرفا تمهیدی است برای حفظ نظامی که هرگاه لازم باشد نتیجه انتخابات را زیر پا می گذارد یا ثابت کرد انتخابات می تواند فرصت سیاسی ایجاد کند و میلیون ها نفر را به امر بی واسطه ی سیاسی در خیابان ترغیب کند؟
این موضوع را با مهمانان این هفته در میان می گذاریم. در پنل اول کامران متین استاد علوم سیاسی در دانشگاه اسکس و زیبا میرحسینی استاد جامعه شناسی به سوالات مخاطبان خود در پنل دوم سپیده حدادی و احسان شفقت پاسخ می دهند.
